درود وافر محضر همکاران گرانقدر و فرهیخته؛
سالیانی است ۱۲ اردیبهشت هر سال به بهانه ی تکریم و تجلیل از تلاش های معلمان و اساتید گرانمایه از گوشه و کنار مملکت ندای روزت مبارک و استیکرها یا نوشته های رنگ و لعاب دار از طرف اولیا ،همکاران، دوستان و آشنایان سرازیر میشود که این روز را تبریک می گویند.
از گذشته های دور هم از طرف اداره از همکاران منتخب قدردانی میشد که هرسال از کمیت و کیفیت آن کاسته می شود به نحوی که فقط به یک تشویقی ساده و بی ارزش خاتمه داده خواهد شد..
این روز زمانی برای ما ارزشمند است که قدردان زحمات ما باشند نه در یک روز خاص بلکه در تمام ایام سال
اداره و والدین باید همراه و همگام ما باشند و بستر لازم را برای آموزش فرآهم سازند و بعد انتظارات خود را به ما گوشزد کنند.
از یک طرف اداره با ارسال بخشنامه ها و پیام های دست و پاگیر و اجرای طرح های بی ثمر و بیهوده که جز اتلاف وقت ، پشیزی ارزش ندارد فقط در فکر جمع آوری آمار و اطلاعات واهی برای طراحان آن طرح می باشد و به آموزش و روند آن ضربه ای ناجوانمردانه می زند و از طرف دیگر ارزش و اعتبار معلم را دچار تزلزل می نماید به گونه ای که معلم مستأصل و مدیر بینوا را در مقابل هم قرار می دهد و مدیر هم به خاطر خوش خدمتی ویا اجباری که از اداره بر وی تحمیل می شود گاهی باعث رنجش و نگرانی معلم خواهد شد.
از طرف دیگر هم اولیای محترم هم با توجه به وضعیت موجود و اغلب تک فرزندی یا دو فرزندی و لوس بار آوردن بچه، گاهی توقعات نابخردانه ای از معلم بیچاره دارند که دور از انتظار و خارج از عرف موجود است.
به وضوح مشخص است تا زمانی که دیدگاه ،فرهنگ و شیوه ی برخورد با معلم به همین منوال ادامه یابد برای معلم ،هیچ روزی مبارک نیست و نیازی هم به تبریک گفتن ندارد.
براین اساس بنده نه این روز بلکه هیچ روزی دیگر را تا زمان تغییر رویه ی موجود به شما یاران آموزگار تبریک نخواهم گفت???
به امید ارتقای شان و جایگاه واقعی معلم
???در پناه حضرت دوست پاینده باشید.???
———————————————-
1091242663_310064